Huzur Kapısı Dua Sitesi

Abdullah b. Hârîs (r.a.) anlatıyor: Rasûlüllah (s.a.v) Abbas’ın çocukları Abdullah, Ubeydullah’ı ve Kesîr’i yan yana getirir ve şöyle derdi: “Kim önce koşup bana gelirse ona şu kadar ödül var!” Çocuklar da koşarak gelirler; kimi Rasûlüllah’ın (s.a.v.) sırtına, kimi göğsüne çıkmaya çalışırdı. O da onları öper ve kucaklardı.”

Görüldüğü üzere Rasûlüllah (s.a.v), aralarında bir kıskançlık olmasın diye yarışmaya katılan çocukların hepsine sevgi ve alâka gösteriyor, onları mükafatlandırıyordu.

İslam ümmetinin önderi olan Rasûlüllah’ın (s.a.v), çocuklarla birlikte oyun oynadığını gösteren birkaç hadis sunmak istiyoruz. Tabiî Hz. Peygamber’in (s.a.v), ana babaları ve yetişkinleri eğitmek, onların da kendisine uyarak çocuklarıyla beraber oynamalarını sağlamak için bunu yaptığını biliyoruz.

Konuyla ilgili rivayetler şunlardır:
a) Ebu Eyyûb Ensârî (r.a) anlatıyor: Rasûlüllah’ın (s.a.v) yanına girmiştim. Hasan ile Hüseyin Hz. Peygamber’in (s.a.v) önünde ya da kucağında oynuyorlardı. Ben:
– Onları seviyor musun ya Rasûlallah dedim. Bunun üzerine O:
“Nasıl sevmem onları? Onlar benim dünya reyhanlarımdır; onları koklarım, buyurdu.”

1. b) Berâ b. Âzib (r.a) anlatıyor: Rasûlüllah (s.a.v) namaz kılarken Hasan ile Hüseyin veya onlardan birisi gelir sırtına binerdi. Peygamber (s.a.v) başını (secdeden) kaldırdığında eliyle onu tutardı. (Namazı tamamladıktan sonra):
   “Ne güzel binittir sizin binitiniz! buyururdu.”
2. c) Câbir (r.a) anlatıyor: Rasûlüllah’ın (s.a.v) yanına girmiştim. Hasan ile Hüseyin sırtına binmiş elleri ve dizleri üzerinde yürüyor ve şöyle diyordu: “Ne güzel devedir sizin deveniz. Ne güzel yüklersiniz siz!”

Câbir (r.a) anlatıyor: Rasûlüllah (s.a.v) ile beraberdik. Derken bir yemeğe davet edildik. Giderken Hüseyin’in çocuklarla birlikte yolda oynadığını gördük. Peygamber (s.a.v) hemen insanların önüne geçti. Sonra (Hüseyin’i kucaklamak için) kollarını açtı. Çocuk ise yakalanmamak için şuraya buraya kaçmaya başladı. O esnada Rasûlüllah (s.a.v) çocukla gülüşüyordu. Nihayet onu yakaladı ve bir elini çocuğun çenesinin altına diğer elini de ensesine koydu. Çocuğa sarılarak öptü ve şöyle dedi: ”Hüseyin bendendir, ben de ondanım. Kim onu severse Allah da onu sevsin. Hasan ile Hüseyin torunlardan iki torundur.”[1]

Cabir’den (r.a) rivayet edildiğine göre Peygamber (s.a.v) şöyle buyurmuştur:
“Gece karanlığı bastığı zaman çocuklarınızın dışarı çıkmalarına engel olun. Çünkü şeytanlar o zaman dağılır. Gecenin bir bölümü (akşamla yatsı arası) geçtiğinde onları bırakın!”[2]

Bir eğitimcinin küçük yaştaki kızı, günün birinde, bir türlü yemek yemez olmuştur. Annesi çocuğa önce yemesi için yalvarmış, sonra zorlamışsa da fayda vermeyince acıkması için beklemiştir. Ancak aradan iki gün geçtiği halde küçük çocuk, ağzına bir lokma dahi koymamıştır. En nihayet annesi çok ısrar edince, çocukcağız ağlamaya başlar ve dilinden şu sözler dökülür:
– Ne olur anneciğim sen de yeme, çünkü seni çok seviyorum.

Annesi, neden yememesi gerektiğini sorduğunda küçük kız sebebini söyler ve anne hayretler içinde kalır. Meğer küçük kız ile babası arsında birkaç gün evvel şöyle bir konuşma cereyan etmiştir.
– Baba, niçin yemek yiyoruz?
– Büyümek için.
– Büyüyünce ne olacak?
– İhtiyarlayacağız.
– Peki ihtiyarladıktan sonra ne olacağız?
– Ne olacak, herkes gibi biz de öleceğiz…

O günden sonra çocuk yemek yememeğe karar vermiştir. Çünkü o, herkesin yemek yediği için öldüğünü zannedip; öyleyse yemek yemem; yemezsem büyümem, büyümeyince de ihtiyarlamam ve dolayısıyla ölmem diye düşünmektedir. Tabii kendisi ölmek istemediği gibi, çok sevdiği annesinin de ölmesini istemiyor. Bu sebeple O’nun da yememesi için, yalvarıp yakarıyor. Ve eğitimci bu hâdiseyi naklederek okuyucularına “Demek çocuklara anlaşılması zor olan ölüm ve âhiret gibi mevzuları anlatmamalıyız.” diyor.

Kuranı Kerim açısından, aile terbiyesinde imandan sonra namaz öncelikli bir yer alır. “Ehline (yani aile halkına) namazı emret! O hususta sabır da göster.”[3] ayetinde “ailene namazı emret” dedikten sonra, ayrıca omun hakkında sabretmenin emredilmesi çok manidardır. Usanmadan emir ve ilginin devam ettirilmesi ve mutlaka neticenin alınması gerekmektedir.

Hz. Peygamber’in çocukların irşatlarında namaz üzerinde çok durduğu görülmektedir. Enes (r.a) Tahrim Suresi’ndeki “Ey iman edenler! Kendinizi ve ailenizi yakıtı insanlar ve taşlar olan ateşten koruyun” mealindeki ayet nazil olduğunda Hz. Peygamberin sabah namazına çıkarken altı ay Hz. Fatıma’nın kapısına uğrayıp onları namaza çağırdığını bildirmektedir. Oysa zamanımızda ağzını açtığında müslümanlığı kimseye bırakmayan, kendisini gerçek kurtulmuş olarak gören birçok aile, çocuklarının ibadetlerine dikkat etmemektedir. “Daha küçük, büyüyünce kılar. Biz de gençken böyleydik.” düşüncesizliği ile buluğa ermiş çocuklarını uyarmamakta, onlara yol göstermemektedirler. Sabahları “biraz daha uyusun” diye sabah namazına kaldırmamaktadırlar. Oysa genç her konuda olduğu gibi bu konuda da anne-babasından ilgi bekler. İddia edilenin aksine ısrar ister.

Namaz kılmayan bir öğrencime “Sen akıllı bir çocuksun ve sana namazın farz olduğunu da biliyorsun neden kılmıyorsun?” dediğimde “Ama hocam annem bir kere kılmamı söylüyor, ısrar etmiyor” cevabını verdi. Anneye durumu anlattığımdan kısa bir süre sonra öğrencim sevinçle “Artık hiç namazımı bırakmıyorum hocam” diye mutluluğunu benimle paylaşmıştı.

Gezdiğim, gördüğüm yerlerde mutlu insanlar göremiyorum. Herkes birbirini suçluyor. Hep karşıdaki suçlu. Hiç kimse kendine bakmıyor. Evler birer kavga ortamı adeta. Herkes kendini haklı gördüğü için, herkes her şeyi bildiği için, kimse ne sevincini ne de üzüntüsünü paylaşmıyor. Anneyi-babayı dinlemiyor. Anne her iki taraf arasında şaşkın. Herkes yalnız. Bu yalnızlık; babayı sokağa veya işine, anneyi boş işlere, çocuğu arkadaşlara, içkiye, sigaraya, uyuşturucuya yakınlaştırıyor. Öyle ki ne babanın işinden annenin haberi var, ne de annenin gününü nasıl geçirdiğinden babanın. Çocuğun okuldaki, sokaktaki hayatı kimseyi ilgilendirmiyor.

Bir Peygamber olarak insanı ilgilendiren her konuya temas eden Peygamber Efendimiz’in (s.a.v) tabii olarak çocuk terbiyesiyle alâkalı hadisleri mevcuttur.

“Hz. Peygamber’in üstün nitelikleri, merhameti, sevgi ve şefkati, gayri müslimlerin de çocukları dâhil olmak üzere bütün çocukları kucaklamıştır. O, engin tevazusuyla çocuklarla her fırsatta ilgilenmiş, şakalaşmış, gördüğünde onlara selam vermiş hal hatırlarını sormuş, bu arada kusurlarını hoş karşılamış, hasta olduklarında ziyaretlerine gitmişti. Aynı şekilde gayrı müslimlerin çocukları da Hz. Peygamber’in şefkat deryasında nasiplerini almışlardır. Hz. Peygamber, savaşlarda çocukların öldürülmesini, esirler içinde bulunan anne ile çocuklar birbirlerinden ayrılmalarını yasaklamış, gayri müslimlerin de çocukların hastalandıklarında onları ziyaret etmişti.

Hz. Peygamber’in ailesindeki çocuklarla ilgilendiği konuları ihtiva eden hadislerden de bir Müslüman ailenin çocukları olduğunda neler yapması gerektiğini öğrenebiliriz. “Hz. Peygamber’in yakın çevresindeki çocuklara alâkası doğumdan itibaren başlar. O, doğan çocukların kulaklarına ezan okur, onlara isim takar önceden kötü isim takılmışsa onları değiştirir, onlar için akika kurbanı keserdi. Meselâ, torunu Hz. Hasan doğduğunda iki kulağına ezan okumuştu. Oğlu İbrahim’in doğduğu gecenin ertesi günü ona isim takışını ise sahâbesine şöyle açıklamıştı:

“Bu gece bir oğlum oldu. Ona atam İbrahim’in ismini koydum. (Bilindiği gibi Hz. Muhammed, Hz. İbrahim’in soyundandır.)”
“Her çocuk anasından temiz duygularla doğar, onu Yahudi ve Mecusi yapan anne babasıdır.”[4]  Bizler nasıl yaşarsak Çocuklarımız bizlerden öyle yaşamayı öğrenir, çocuklarımızdan ancak verebildiklerimiz kadarını bekleyebiliriz, bu nedenle bizlerin ve çocuklarımızın beşikten mezara kadar öğrenmesi ve öğretmesi gerekir.

Anne baba çocuğunu iyi terbiye etmeli, anlayamayacağı bilgilerden ona bahsetmemeli, evvela Allah’ı tanıtmalı, imanı kavratmalı, inandırmalı, uygun yaşa vardıklarında da ibadetleri öğretmelidirler. Ayrıca neyin iyi, nelerin kötü olduğunu anlatmalı, yeme-içme oturup-kalkma adabını öğretmeli ve bunları benimsetmelidirler. Bunlar yapılırken anne-babanın çocuklarına iyi örnek olmaları gerekir. Çünkü çocuklar daima büyüklerini taklit ederler.

Anne-baba çocuklarına adaletle davranmalı, onların kıskançlık duygularını kamçılamamalı kız-erkek ayırımı yapmamalıdır.
Anne baba çocuklarına güzel isim koymalı, sünnet ettirmeli, İslami bilgi ve duygularını geliştirmelidir.
Anne baba çocuklarına sevgi ve merhamet göstermelidir. Peygamber (s.a.v) bir dizine usameyi diğer dizine de hasanı oturtur sonra:
“Allah’ım Rahmet ve ihsan buyur, çünkü ben bunların hayır ve mutluluğunu istiyorum”[5] buyurmuştur.

Anne-baba evlenme çağına gelen çocuklarını, temiz ve ahlaklı kimselerle evlendirmelidirler. Hz. Peygamber (s.a.v) şöyle buyurmaktadır. “Geride kendisine dua edecek hayırlı bir çocuk bırakan kimsenin amel defteri kapanmaz, kendisine sürekli olarak hayır yazılır.”
[1] Hadisin kaynakları için bkz: Buhâri, Edeb, 81; Müslim, Fedailu’s-Sahabe, 81; Ibn Mâce, Nikah, 50.
[2] Buhâri, Eşribe, 22; Müslim, Eşribe, 97. Ayrıca bkz. Silsiletü’I-Ehâdis es-Sahîha, Hadis No: 40.
[3] Taha/132
[4] Buhari, 6/143
[5] Tecridi sarih tercümesi.

Bu yazımızda size faydalı olabilir. Lütfen okuyun:

Receb Ayı ve Regaib Gecesi ile İlgili Hadis-i Şerifler Sabır Hakkında Hadis-i Şerifler

Çocuk, ana baba elinde bir emanettir. Çocukların temiz kalpleri kıymetli bir cevher olup, mum gibi, her şekli alabilir. Küçük iken, hiçbir şekle girmemiştir. Temiz bir toprak gibidir. Temiz toprağa hangi tohum ekilirse, onun mahsulü alınır. Bunun gibi çocuk da neye meylettirilirse, oraya yönelir. Eğer hayrı adet eder, öğrenirse hayır üzerine büyür. Hadis-i şerif de buyruldu ki:
“Hepiniz, bir sürünün çobanı gibisiniz. Çoban sürüsünü koruduğu gibi, siz de evinizde ve emriniz altında olanları Cehennemden korumalısınız! Onlara Müslümanlığı öğretmezseniz, mesul olursunuz.”[1]

Çocuklarına Kur’an-ı Kerim öğretenlere veya Kur’an-ı Kerim hocasına gönderenlere, öğretilen Kur’anın her harfi için, on kere Kâbe-i muazzama ziyareti sevabı verilir ve kıyamette, başına devlet tacı konur. Bütün insanlar görüp imrenir.”[2]
Çocuğa her istediğini almak ve lüks içinde yaşatmak uygun değildir. Büyüyünce de her istediğini ele geçirmeye çalışır; fakat bunda muvaffak olamayınca sukutu hayâle uğrar, isyankar olur. Kendimiz helal yediğimiz gibi çocuklarımıza da helal yedirmeliyiz. Haramla beslenen çocuğun bedeni, necasetle yoğrulmuş çamur gibi olur. Böyle çocuklar da pisliğe, kötülüğe meylederler.

 Peygamber Efendimiz (s.a.v) buyurdu ki:
“Bütün çocuklar, müslümanlığa elverişli olarak dünyaya gelir. Daha sonra bunları, ana-babaları hıristiyan, yahudi ve dinsiz yapar.”[3]
Hadis-i şerifte Müslümanlığın yerleştirilmesinde ve yok edilmesinde en mühim işin, çocuklukta ve gençlikte olduğu bildirilmektedir. O hâlde, her Müslümanın birinci vazifesi, evladına İslâmiyeti ve Kur’an-ı Kerimi öğretmektir. Evlat nimetinin kıymeti bilinmezse, elden gider.

Çocuğu dövmemelidir!
En vahşi hayvan bile terbiye ile ehlileştiriliyor. Hiçbir zaman elma çekirdeğinden portakal olmaz. Fakat elma fidanını büyüterek, lüzumlu aşı ve kültürel tedbirlerle kaliteli elma veren bir ağaç olarak yetiştirmek mümkündür. Bunun gibi insan tabiatında bulunan bazı arzular yok edilemez, fakat terbiye edilebilir. Terbiyede dayak atılmaz.
– Çocuğu dövmek ahlâkının bozulmasına, hırçınlaşmasına sebep olur.
– Dayakla büyüyen çocuk esnek olmaz, katı olur.
– Dövülmek, çocukta ana-babaya karşı kızgınlığa yol açar. Çocuk kendi yaptığının kötü bir şey olduğunu düşünmez, kendini suçlu görmez, kendini döveni suçlar.
– Dövülen çocuk, kızdığı zaman, o da şiddete baş vurur, bir başkasını döver. Böylece dayak vicdanlı olmaya değil, saldırganlığa sebep olur.
– Sözden anlayacak yaştaki çocuğa dayak atılmaz. Sözden anlamayan çocuğuna hafifçe vurmak yeter. Başa, yüze tokat atmak, sopa ile dövmek çok zararlıdır. Bu ancak işkenceciye yaraşır.
Bir şeyi, zıttı kırar. Kötü huyları, iyi huylar yok eder. Bu bakımdan kendini zorla da olsa, iyi işler yapmaya alıştırmalı, onları adet haline getirmelidir! Çocuk, ahlâkı iyi olan insanlarla arkadaşlık ettirilirse, güzel huylar kendiliğinden onun tabiatı olur. Çocuklar böyle yetiştirilirse, dünya ve ahiret saadeti elde edilir.
[1] Müslim.
[2] S.Ebediyye.
[3] Taberânî.

Bu yazımızda size faydalı olabilir. Lütfen okuyun:

Erkek Çocuk İsteyen İçin Dua Çocuk Eğitimine İlişkin Hadis-i Şerifler

“Yine mi geç geldin” sitemleri erkeği evden uzaklaştırır mı?
“Erkeklerin eve geç gelmesi, aile hayatını çok kati bir şekilde olumsuz etkiler” diyen gazeteci-yazar Nusret özcan, “Eve geç gelmek hem evin hanımı ve hem de çocukları için istenilen, arzu edilen bir şey değil; zira erkek –psikologlar biraz sonraki ifademi pekiştirecek birçok şey söylüyor. Evdeki hanımı ve çocukları için bir güven kaynağı, bir emniyet alanıdır. Birlikte yemek yemek, bir arada oturup halleşmek ve birçok şeyi paylaşmak aileyi daha huzurlu kılan, birlik ve beraberlik duygusunu ziyadeleştiren bir şey. Ailenin müşterek meselelerinin çözümü ve en önemlisi henüz yetişme çağındaki çocukların aidiyet hissinin kökleşmesini temin eden bir şeydir aile fertlerinin bir arada olması.”

Erkek eve niye geç gelir sorusuna ise Nusret Özcan şöyle cevap veriyor: “Geç gelme nedeni iş yoğunluğu gibi geçerli bir mazeretten kaynaklanmıyorsa, çocuklarından bir şikayeti yoktur belki ama eşinden bir rahatsızlığı olabilir. O meseleleri daha da büyütmemek için böyle bir yolu tercih edebilir. Burada eşin yani hanımın beyine hesap sorucu tarzda ‘Neredeydin? Nerede kaldın? Yine geç kaldın’ şeklindeki sözleri erkeği evden soğutan, ona çok yönlü aidiyet hissini yaşatmayan ve evi zindan eden bir beraberlik haline getirebilir. Hanımların bu tarzdaki yaklaşımlar yerine, erkeği eve geç gelmeye iten sebepler neyse onu çözebilmek için yardımcı olmaları gerekir. Bu da tabii konuşularak çözülmeli.”

Erkeğin arkadaşlarıyla vakit geçirmesi nereye kadar?
Bu konuya Nusret özcan’ın yaklaşımı, erkeğin iş ve arkadaş ortamını evine tercih etmesinin sağlıklı bir tavır olmadığı yönünde. Hele ki makul bir sorun olmaksızın vaktini arkadaşlarıyla geçirenler için çok daha açık sözlü konuşan Özcan, sözlerine şöyle devam ediyor: “Bir erkeğin hayatında iş ne kadar önemliyse, arkadaşları da elbette önemlidir ama hiçbir zaman ailenin yerini tutamazlar. Arkadaşlarla eğer belirli iyilikler, güzellikler, doğruluklar adına bir şeyler yapmak için bir araya geliniyorsa ‘eyvallah’ denilebilir; zaten böyle durumlar, eve geç gelme alışkanlığından ziyade bir ‘hizmet’, bir ‘faaliyet’ çerçevesinde değerlendirilmeli. Ama sırf iş olsun diye, ailesi yerine arkadaşları ile vakit geçiriyorsa o erkek için ‘eyvah!’ demenin yeridir.  Zira o ailesini önemsemiyordur ve aile yaşantısından keyif almıyordur. Belki de sorumluluktan kaçıyordur. Erkeklere, arkadaşlarına ayırdıkları vakitten daha fazla çocukları ve eşi için zaman harcamaları gerektiği bilincinin verilmesi lazım.”

Gece hayatı, kahve ve alkol alışkanlığı, arkadaş gruplarından kopamama gibi bağımlılık yapan sebepler de erkeğin eve geç gelmesinde büyük rol oynar. “Erkek dediğin eve geç gelir, eşine de hesap vermez” anlayışıyla, bazı erkekler eve geç gelmeyi erkeklik nişanesi gibi görebiliyor. Ailesinden aldığı terbiyede, evin erkeği ya da baba modeli vaktini dışarıda geçirmiş olabiliyor. Evlendiği zaman eve erken gelir, hanımının yanında zaman geçirirse, yetiştiği çevreye uymadığı için yakın akrabalar tarafından  “kılıbık” ya da moda terimle “layt erkek” olmakla itham edilme korkusuyla, erkek her an kendini evin kapısından dışarı atacak fırsatlar kollar. Bu çemberi kıramamış ve yaşını başını almış aile babaları, daima eşine ve evine karşı meşguldür. Eve geç gelme nedenleri sorulduğunda, bildik cümleler duyarsınız: “Ne yapalım, evde huzur yok, karı dırdırı çok; hanım beni evden soğuttu, istediğim gibi davranmıyor, giyinmiyor.” Eğer eşiyle sorunu yoksa “Erkek adamın evde ne işi var. Yatmadan yatmaya eve gider” der. Aslında hiçbir sebep yokken sadece kendi istediği için ya da ev ortamında yapacak bir şey bulamadığı için eve gecenin bir saatinde gelen erkek, olayın faturasını eşine de çıkarır: “Beni eve bağlasın, kadınlığını bilsin.”

Erkenden gelip bir köşeye çekilen mi, geç gelip ilgili olan mı?
Erkeğin eve erken gelmesinden maksat, eve geldiğinde çocukları ve eşine özel bir zaman dilimi ayırabilmesi ve bu süre içerisinde başka bir şeyle meşgul olmamasıdır aslında. Evde geçirilen gerçek zaman, çocuklar ve eşe ayrılan “nitelikli zaman”dır.  Evdekilerle konuşurken bir yandan da televizyon seyredip gazete okumak, vakit ayırmak sayılmaz. Hiçbir şeyle ilgilenmeyip, tamamen karşısındaki kişiye kanalize olmaktır vakit ayırmak. Üstelik babanın illaki hafta içi çocuklarıyla her akşam nitelikli bir zaman geçirmesi de değildir istenen. Hafta içi bu mümkün olamamışsa ailenin babası hafta sonları onlarla bir arada bulunmaya özen göstermelidir.

Ayrıca, “Erkek eve erken gelsin de ne yaparsa yapsın” şeklinde bir hırs göstermek de isabetli olmaz. Kimi erkekler eve erken gelir ama yemeğini yer kabuğuna çekilir. Yanında koşuşturan çocuğunu kucağına alıp sevmez, onunla oynamaz, eşiyle iki güzel laf etmez.
Eşinin akşamları dizi dibinde oturmaktan daha çok mutlu olan kadın ile eve para getirmeyi evde olmaktan daha önceliğe alan erkek, hayata bakışları farklı olduğundan çatışmalar yaşarlar. Biri “Eve neden hep geç geliyorsun” der, diğeri “Seni aç mı bırakıyorum, neden şükretmiyorsun?”

Bu yazımızda size faydalı olabilir. Lütfen okuyun:

Evlilikte İletişim Evden Çıkarken Okunacak Dua

Gençlik yıllarında kumar alışkanlığı nedeniyle sık sık evine geç bir erkek, her zaman sabırla bekleyen eşinin bir davranışı, eşini hem bu kötü alışkanlıktan kurtarır hem de ona ve yuvasına bağlılığını pekiştirir. Eve geç gelmeyi alışkanlık haline getiren erkek, her zamanki gibi gecenin geç bir vakti evinin kapısını çalar. Eşi hesap sormak bir yana, eşini sevgiyle karşılar: “Karnın açtır. Çorba içer misin?” Bu yaklaşım karşısında hayli utanıp mahcup olan kocası, bir daha asla evine böyle geç gelmemiştir.

Erkeğin eve geç gelmesi aileyi sarsıyor
Evlilikte “anlayış” ve “hoşgörü” denilince bacımızın yaşadığı bu olay gibi ender de olsa mutlu sonla biten örnekler yaşanabiliyor. Kafamızın bir köşesinde bu hoşgörü ve mükemmel davranış tablosunu kaydettik diyelim. Peki, kadınların hepsi bu bacımız kadar sabırlı ve hoşgörülü, erkekler de eşinin hal diliyle verdiği mesajı bir çırpıda alabilecek feraset sahibi olabiliyor mu?

Akşamın geç bir saati sabırsızlık ve merak içinde evin ortasında dönüp duran bir kadın, eşi nerede olduğunu ve neden gecikeceğini haber vermemişse, muhtemelen “hesap sormak” için kapının çalmasını bekler. Peki ya erkek? Geç gelme sebebi evdeki huzursuzluk, bitmek bilmeyen kavgalar vs. değilse, durup dururken eşini ve çocuklarını bekletmek ister mi? Neden eve geç gelinir? Ya da aile ihmale gelir mi?

Erkeğinin eve geç gelişi, ilgi ve sevgi bekleyen, birlikte vakit geçirmek isteyen hanımları en çok üzen konular arasında yer alıyor. Adı üstünde “hayat arkadaşı” olan eşi evde beklerken, bir erkeğin arkadaşlarını, işini tercih ederek ya da hizmet faaliyetlerinde saatlere dikkat etmeyerek ailesini ihmal etmesi, aile hayatında derin çatlaklara zemin hazırlıyor. Zaman içinde bu ihmal telafi edilmediğinde, bu çatlaklar fay kırıklarına dönüşüp aile binasının yıkımına kadar uzanan sorunlara yol açabiliyor.

[1] Semerkand Aile (Sevdiklerinize Solmayan Bir Gül)

Bu yazımızda size faydalı olabilir. Lütfen okuyun:

Evlilikte Evden Soğuma Evlilikte Küsüm, Küssün, Küsüz