Rabıta Edebi

Râbıta edebi, mürşidin ruhaniyetine ve onun hemen iki gözü arasına teveccüh etmektir. Çünkü, “Onun hayal hazinesi iki gözünün arasıdır.” demişlerdir. Buradan şeyhinin ruhàniyetine nazar etmektir. Orası menba-ı feyizdir (feyiz kaynağıdır). Mürit bu suretle tazarru ve niyaz ile tevessül ettiği halde, mürşidin ruhaniyetini iki gözü arasına dahil ede ve oradan kalbe, kalbin derinliğine yavaş yavaş ine ve hayalinden gayb etmeye. Belki kendi nefsinden gàib (yok) ola. Zira kalbin derinliğinin sonu yoktur ve seyr-i ilallah dâimâ kalben hàsıl olur. Maksat Zât-ı Bârî’dir. Râbıta ise seyr-i ilallaha (rahmete kavuşmaya) vesîledir.
Râbıtaya delil çoktur. Kitap, sünnet ve kıyas ile sabittir:

“Ona (Allah’a) yaklaşmaya vesîle arayın!”[1]

“ Eğer siz Allah’ı seviyorsanız, bana (Rasûlullah’e) itaat edin!”[2]

Hazret-i Hàlid’in (Mevlânâ Hàlid-i Bağdâdî, k.s) râbıtayı ispat sadedinde ayrı bir eseri vardır ki, yirmi kadar delil serdederek (getirerek) ispat etmiştir.

Hazret-i Sıddîk-ı Ekber (r.a), bir gün Hazret-i Rasûl-ü Ekrem’e (s.a.v) şikâyette bulunmuşlar, “Bihasebir-rûhàniyye helâda bile hayâlimden çıkmıyorsunuz.” demişlerdir. Rasûl-ü Ekrem Efendimiz (s.a.v) Hazretleri’nden bu sebeple hayâ ederlerdi.

Kalbini mürşidin kalbine tam bağlamak, ihlâs ve muhabbet üzere, gayet tazarru ve inkisâr-ı kalp (kırık kalp) ile olmasına dikkat ve riâyet eylemek; ve mürşidinin rûhàniyetinin kendisi ile beraber olduğuna iman ve inancı tam olmaktır. Çünkü ruhàniyet için yakınlık ve uzaklık, madde ve müddet yoktur.

Binâen aleyh, ruhàniyetin huzuru, müridin huzur-u kalbi ile beraberdir ve ruhàniyet göz açıp kapayacak kadar zamandan daha sür’atlidir. Belki makbul bir müritten, gerek yakaza (uyanık) ve gerek uyku halinde de ruhaniyyet-i mürşid devamlı olarak ayrılmaz. Mürşid maksuda vesîle olduğu için, “Mürid mürşidini, göz açıp kapayacak kadar zaman miktarı hayalinden gayb etse, mürid olamaz!”[3] denilmiştir.

[1] Mâide: 35
[2] Âl-i İmran: 31
[3] Risâle-i Hàlidiyye, s. 8