Şuara Suresi

Şuara suresi; Kuran-ı Kerimin 26. Suresi oalrak bilinmektedir. Sure içerisinde şairlerden bahsedildiği için Şuara suresi denmiştir. Sure içerisinde İbrâhim, Nûh, Hûd, Sâlih, Lût ve Şuayb peygamberlerin kavimler içerisinde inanmayanlara karşı verdikleri mücadeleleri anlatmaktadır.

Şuara Suresinin Okunuşu

Şuara suresinin okunuşu aşağıdaki gibidir;

(26/1) Tâ, Sîn, Mîm. (26/2) Tilke âyâtul kitâbil mubîn(mubîni). (26/3) Lealleke bâhıun nefseke ellâ yekûnû mu’minîn(mu’minîne). (26/4) İn neşe’ nunezzil aleyhim mines semâi âyeten fe zallet a’nâkuhum lehâ hâdıîn(hâdıîne). (26/5) Ve mâ ye’tîhim min zikrin miner rahmâni muhdesin illâ kânû anhu mu’ridîn(mu’ridîne). (26/6) Fe kad kezzebû fe se ye’tîhim enbâu mâ kânû bihî yestehziûn(yestehziûne). (26/7) E ve lem yerav ilâl ardı kem enbetnâ fîhâ min kulli zevcin kerîm(kerîmin). (26/8) İnne fî zâlike le âyeten, ve mâ kâne ekseruhum mu’minîn(mu’minîne). (26/9) Ve inne rabbeke le huvel azîzur rahîm(rahîme). (26/10) Ve iz nâdâ rabbuke mûsâ eni’til kavmez zâlimîn(zâlimîne). (26/11) Kavme fir’avn(fir’avne), e lâ yettekûn(yettekûne). (26/12) Kâle rabbi innî ehâfu en yukezzibûni. (26/13) Ve yadîku sadrî ve lâ yentaliku lisânî fe ersil ilâ hârûn(hârûne). (26/14) Ve lehum aleyye zenbun fe ehâfu en yaktulûni. (26/15) Kâle kellâ, fezhebâ bi âyâtinâ innâ meakum mustemiûn(mustemiûne). (26/16) Fe’tiyâ fir’avne fe kûlâ innâ resûlu rabbil âlemîn(âlemîne). (26/17) En ersil meanâ benî isrâîl(isrâîle). (26/18) Kâle e lem nurabbike fînâ velîden ve lebiste fînâ min umurike sinîn(sinîne). (26/19) Ve fealte fa’letekelletî fealte ve ente minel kâfirîn(kâfirîne). (26/20) Kâle fealtuhâ izen ve ene mined dâllîn(dâllîne). (26/21) Fe ferartu minkum lemmâ hıftukum fe vehebe lî rabbî hukmen ve cealenî minel murselîn(murselîne). (26/22) Ve tilke ni’metun temunnuhâ aleyye en abbedte benî isrâîl(isrâîle). (26/23) Kâle fir’avnu ve mâ rabbul âlemîn(âlemîne). (26/24) Kâle rabbus semâvâti vel ardı ve mâ beynehumâ, in kuntum mûkınîn(mûkınîne). (26/25) Kâle li men havlehû e lâ testemiûn(testemiûne). (26/26) Kâle rabbukum ve rabbu âbâikumul evvelîn(evvelîne). (26/27) Kâle inne resûlekumullezî ursile ileykum le mecnûn(mecnûnun). (26/28) Kâle rabbul meşrikı vel magribi ve mâ beynehumâ, in kuntum ta’kılûn(ta’kılûne). (26/29) Kâle leinittehazte ilâhen gayrî le ec’alenneke minel mescûnîn(mescûnîne). (26/30) Kâle e ve lev ci’tuke bi şey’in mubîn(mubînin). (26/31) Kâle fe’ti bihî in kunte mines sâdikîn(sâdikîne). (26/32) Fe elkâ asâhu fe izâ hiye su’bânun mubîn(mubînun). (26/33) Ve nezea yedehu fe izâ hiye beydâu lin nâzırîn(nâzırîne). (26/34) Kâle lil melei havlehû inne hâzâ le sâhırun alîm(alîmun). (26/35) Yurîdu en yuhricekum min ardıkum bi sıhrihî fe mâzâ te’murûn(te’murûne). (26/36) Kâlû ercih ve ehâhu veb’as fîl medâini hâşirîn(hâşirîne). (26/37) Ye’tûke bi kulli sehhârin alîm(alîmin). (26/38) Fe cumias seharatu li mîkâti yevmin ma’lûm(ma’lûmin). (26/39) Ve kîle lin nâsi hel entum muctemiûn(muctemiûne). (26/40) Leallenâ nettebius seharate in kânû humul gâlibîn(gâlibîne). (26/41) Fe lemmâ câes seharatu kâlû li fir’avne e inne lenâ le ecran in kunnâ nahnul gâlibîn(gâlibîne). (26/42) Kâle neam ve innekum izen le minel mukarrabîn(mukarrabîne). (26/43) Kâle lehum mûsâ elkû mâ entum mulkûn(mulkûne). (26/44) Fe elkav hıbâlehum ve ısıyyehum ve kâlû bi izzeti fir’avne innâ le nahnul gâlibûn(gâlibûne). (26/45) Fe elkâ mûsâ asâhu fe izâ hiye telkafu mâ ye’fikûn(ye’fikûne). (26/46) Fe ulkıyes seharatu sâcidîn(sâcidîne). (26/47) Kâlû âmennâ bi rabbil âlemîn(âlemîne). (26/48) Rabbi mûsâ ve hârûn(hârûne). (26/49) Kâle âmentum lehu kable en âzene lekum, innehu le kebîrukumullezî allemekumus sıhra, fe le sevfe ta’lemûn(ta’lemûne), le ukattıanne eydiyekum ve erculekum min hılâfin ve le usallibennekum ecmaîn(ecmaîne). (26/50) Kâlû lâ dayra innâ ilâ rabbinâ munkalibûn(munkalibûne). (26/51) İnnâ natmeu en yagfira lenâ rabbunâ hatâyânâ en kunnâ evvelel mu’minîn(mu’minîne). (26/52) Ve evhaynâ ilâ mûsâ en esri bi ıbâdî innekum muttebeûn(muttebeûne). (26/53) Fe ersele fir’avnu fîl medâini hâşirîn(hâşirîne). (26/54) İnne hâulâi le şirzimetun kalîlûn(kalîlûne). (26/55) Ve innehum lenâ le gâizûn(gâizûne). (26/56) Ve innâ le cemîun hâzirûn(hâzirûne). (26/57) Fe ahracnâhum min cennâtin ve uyûn(uyûnin). (26/58) Ve kunûzin ve makâmin kerîm(kerîmin). (26/59) Kezâlike, ve evresnâhâ benî isrâîl(isrâîle). (26/60) Fe etbeûhum muşrikîn(muşrikîne). (26/61) Fe lemmâ terâel cem’âni kâle ashâbu musâ innâ le mudrakûn(mudrakûne). (26/62) Kâle kellâ, inne maiye rabbî se yehdîni. (26/63) Fe evhaynâ ilâ mûsâ enıdrib bi asâkel bahra, fenfeleka fe kâne kullu firkın ket tavdil azîm(azîmi). (26/64) Ve ezlefnâ semmel âharîn(âharîne). (26/65) Ve enceynâ mûsâ ve men meahû ecmaîn(ecmaîne). (26/66) Summe agraknâl âharîn(âharîne). (26/67) İnne fî zâlike le âyeten, ve mâ kâne ekseruhum mu’minîn(mu’minîne). (26/68) Ve inne rabbeke le huvel azîzur rahîm(rahîmu). (26/69) Vetlu aleyhim nebee ibrâhîm(ibrâhîme). (26/70) İz kâle li ebîhi ve kavmihî mâ ta’budûn(ta’budûne). (26/71) Kâlû na’budu asnâmen fe nezallu lehâ âkifîn(âkifîne). (26/72) Kâle hel yesmeûnekum iz ted’ûn(ted’ûne). (26/73) Ev yenfeûnekum ev yedurrûn(yedurrûne). (26/74) Kâlû bel vecednâ âbâenâ kezâlike yef’alûn(yef’alûne). (26/75) Kâle e fe raeytum mâ kuntum ta’budûn(ta’budûne). (26/76) Entum ve âbâukumul akdemûn(akdemûne). (26/77) Fe innehum aduvvun lî illâ rabbel âlemîn(âlemîne). (26/78) Ellezî halakanî fe huve yehdîni. (26/79) Vellezî huve yut’ımunî ve yeskîni. (26/80) Ve izâ maridtu fe huve yeşfîni. (26/81) Vellezî yumîtunî summe yuhyîni. (26/82) Vellezî atmeu en yagfira lî hatîetî yevmed dîn(dîni). (26/83) Rabbi heb lî hukmen ve elhıknî bis sâlihîn(sâlihîne). (26/84) Vec’al lî lisâne sıdkın fîl âhırîn(âhırîne). (26/85) Vec’alnî min veraseti cennetin naîm(naîmi). (26/86) Vagfir li ebî innehu kâne mined dâllîn(dâllîne). (26/87) Ve lâ tuhzinî yevme yûb’asûn(yûb’asûne). (26/88) Yevme lâ yenfau mâlun ve lâ benûn(benûne). (26/89) İllâ men etâllâhe bi kalbin selîm(selîmin). (26/90) Ve uzlifetil cennetu lil muttakîn(muttakîne). (26/91) Ve burrizetil cahîmu lil gâvîn(gâvîne). (26/92) Ve kîle lehum eyne mâ kuntum ta’budûn(ta’budûne). (26/93) Min dûnillâh(dûnillâhi), hel yensurûnekum ev yentesırûn(yentesırûne). (26/94) Fe kubkıbû fîhâ hum vel gâvun(gâvune). (26/95) Ve cunûdu iblîse ecmeûn(ecmeûne). (26/96) Kâlû ve hum fîhâ yahtesımûn(yahtesımûne). (26/97) Tallâhi in kunnâ le fî dalâlin mubîn(mubînin). (26/98) İz nusevvîkum bi rabbil âlemîn(âlemîne). (26/99) Ve mâ edallenâ illâl mucrimûn(mucrimûne). (26/100) Fe mâ lenâ min şâfiîn(şâfiîne). (26/101) Ve lâ sadîkın hamîm(hamîmin). (26/102) Fe lev enne lenâ kerraten fe nekûne minel mu’minîn(mu’minîne). (26/103) İnne fî zâlike le âyeten, ve mâ kâne ekseruhum mu’minîn(mu’minîne). (26/104) Ve inne rabbeke le huvel azîzur rahîm(rahîmu). (26/105) Kezzebet kavmu nûhınil murselîn(murselîne). (26/106) İz kâle lehum ahûhum nûhun e lâ tettekûn(tettekûne). (26/107) İnnî lekum resûlun emîn(emînun). (26/108) Fettekûllâhe ve atîûni. (26/109) Ve mâ es’elukum aleyhi min ecrin, in ecriye illâ alâ rabbil âlemîn(âlemîne). (26/110) Fettekûllâhe ve atîûni. (26/111) Kâlû e nu’minu leke vettebeakel erzelûn(erzelûne). (26/112) Kâle ve mâ ilmî bimâ kânû ya’melûn(ya’melûne). (26/113) İn hısâbuhum illâ alâ rabbî lev teş’urûn(teş’urûne). (26/114) Ve mâ ene bi târidil mu’minîn(mu’minîne). (26/115) İn ene illâ nezîrun mubîn(mubînun). (26/116) Kâlû le in lem tentehi yâ nûhule tekûnenne minel mercûmîn(mercûmîne). (26/117) Kâle rabbi inne kavmî kezzebûni. (26/118) Feftah beynî ve beynehum fethan ve neccinî ve men maiye minel mu’minîn(mu’minîne). (26/119) Fe enceynâhu ve men meahu fîl fulkil meşhûn(meşhûni). (26/120) Summe agraknâ ba’dul bâkîn(bâkîne). (26/121) İnne fî zâlike le âyeten, ve mâ kâne ekseruhum mu’minîn(mu’minîne). (26/122) Ve inne rabbeke le huvel azîzur rahîm(rahîmu). (26/123) Kezzebet âdunil murselîn(murselîne). (26/124) İz kâle lehum ahûhum hûdun e lâ tettekûn(tettekûne). (26/125) İnnî lekum resûlun emîn(emînun). (26/126) Fettekullâhe ve atîûni. (26/127) Ve mâ es’elukum aleyhi min ecrin, in ecriye illâ alâ rabbil âlemîn(âlemîne). (26/128) E tebnûne bi kulli rîın âyeten ta’besûn(ta’besûne). (26/129) Ve tettehızûne mesânia leallekum tahludûn(tahludûne). (26/130) Ve izâ betaştum betaştum cebbârîn(cebbârîne). (26/131) Fettekullâhe ve atîûni. (26/132) Vettekûllezî emeddekum bimâ ta’lemûn(ta’lemûne). (26/133) Emeddekum bi en’âmin ve benîn(benîne). (26/134) Ve cennâtin ve uyûn(uyûnin). (26/135) İnnî ehâfu aleykum azâbe yevmin azîm(azîmin). (26/136) Kâlû sevâun aleynâ e vaazte em lem tekun minel vâızîn(vâızîne). (26/137) İn hâzâ illâ hulukul evvelîn(evvelîne). (26/138) Ve mâ nahnu bi muazzebîn(muazzebîne). (26/139) Fe kezzebûhu fe ehleknâhum, inne fî zâlike le âyeten, ve mâ kâne ekseruhum mu’minîn(mu’minîne). (26/140) Ve inne rabbeke le huvel azîzur rahîm(rahîmu). (26/141) Kezzebet semûdul murselîn(murselîne). (26/142) İz kâle lehum ahûhum sâlihun e lâ tettekûn(tettekûne). (26/143) İnnî lekum resûlun emîn(emînun). (26/144) Fettekullâhe ve atîûni. (26/145) Ve mâ es’elukum aleyhi min ecrin, in ecriye illâ alâ rabbil âlemîn(âlemîne). (26/146) E tutrakûne fî mâ hâhunâ âminîn(âminîne). (26/147) Fî cennâtin ve uyûn(uyûnin). (26/148) Ve zurûın ve nahlin tal’uhâ hedîm(hedîmun). (26/149) Ve tenhıtûne minel cibâli buyûten fârihîn(fârihîne). (26/150) Fettekullâhe ve atîûni. (26/151) Ve lâ tutîû emral musrifîn(musrifîne). (26/152) Ellezîne yufsidûne fîl ardı ve lâ yuslihûn(yuslihûne). (26/153) Kâlû innemâ ente minel musahharîn(musahharîne). (26/154) Mâ ente illâ beşerun mislunâ, fe’ti bi âyetin in kunte mines sâdikîn(sâdikîne). (26/155) Kâle hâzihî nâkatun lehâ şirbun ve lekum şirbu yevmin ma’lûm(ma’lûmin). (26/156) Ve lâ temessûhâ bi sûin fe ye’huzekum azâbu yevmin azîm(azîmin). (26/157) Fe akarûhâ fe asbahû nâdimîn(nâdimîne). (26/158) Fe ehazehumul azâb(azâbu), inne fî zâlike le âyeten, ve mâ kâne ekseruhum mu’minîn(mu’minîne). (26/159) Ve inne rabbeke le huvel azîzur rahîm(rahîmu). (26/160) Kezzebet kavmu lûtınil murselîn(murselîne). (26/161) İz kâle lehum ahûhum lûtun e lâ tettekûn(tettekûne). (26/162) İnnî lekum resûlun emîn(emînun). (26/163) Fettekullâhe ve atîûni. (26/164) Ve mâ es’elukum aleyhi min ecrin, in ecriye illâ alâ rabbil âlemîn(âlemîne). (26/165) E te’tûnez zukrâne minel âlemîn(âlemîne). (26/166) Ve tezerûne mâ halaka lekum rabbukum min ezvâcikum, bel entum kavmun âdûn(âdûne). (26/167) Kâlû le in lem tentehi yâ lûtu le tekûnenne minel muhracîn(muhracîne). (26/168) Kâle innî li amelikum minel kâlîn(kâlîne). (26/169) Rabbi neccinî ve ehlî mimmâ ya’melûn(ya’melûne). (26/170) Fe necceynâhu ve ehlehû ecmaîn(ecmaîne). (26/171) İllâ acûzen fîl gâbirîn(gâbirîne). (26/172) Summe demmernâl âharîn(âharîne). (26/173) Ve emtarnâ aleyhim matara(mataran), fe sâe matarul munzerîn(munzerîne). (26/174) İnne fî zâlike le âyeten, ve mâ kâne ekseruhum mu’minîn(mu’minîne). (26/175) Ve inne rabbeke le huvel azîzur rahîm(rahîmu). (26/176) Kezzebe ashâbul eyketil murselîn(murselîne). (26/177) İz kâle lehum şuaybun e lâ tettekûn(tettekûne). (26/178) İnnî lekum resûlun emîn(emînun). (26/179) Fettekullâhe ve atîûni. (26/180) Ve mâ es’elukum aleyhi min ecrin, in ecriye illâ alâ rabbil âlemîn(âlemîne). (26/181) Evfûl keyle ve lâ tekûnû minel muhsirîn(muhsirîne). (26/182) Vezinû bil kıstâsil mustekîm(mustekîmi). (26/183) Ve lâ tebhasun nâse eşyâehum ve lâ ta’sev fîl ardı mufsidîn(mufsidîne). (26/184) Vettekûllezî halakakum vel cibilletel evvelîn(evvelîne). (26/185) Kâlû innemâ ente minel musahharîn(musahharîne). (26/186) Ve mâ ente illâ beşerun mislunâ ve in nazunnuke le minel kâzibîn(kâzibîne). (26/187) Fe eskıt aleynâ kisefen mines semâi in kunte mines sâdıkîn(sâdıkîne). (26/188) Kâle rabbî a’lemu bi mâ ta’melûn(ta’melûne). (26/189) Fe kezzebûhu fe ehazehum azâbu yevmiz zulleh(zulleti), innehu kâne azâbe yevmin azîm(azîmin). (26/190) İnne fî zâlike le âyeten, ve mâ kâne ekseruhum mu’minîn(mu’minîne). (26/191) Ve inne rabbeke le huvel azîzur rahîm(rahîmu). (26/192) Ve innehu le tenzîlu rabbil âlemîn(âlemîne). (26/193) Nezele bihir rûhul emîn(emînu). (26/194) Alâ kalbike li tekûne minel munzirîn(munzirîne). (26/195) Bi lisânin arabiyyin mubîn(mubînin). (26/196) Ve innehu lefî zuburil evvelîn(evvelîne). (26/197) E ve lem yekun lehum âyeten en ya’lemehu ulemâu benî isrâîl(isrâîle). (26/198) Ve lev nezzelnâhu alâ ba’dıl a’cemîn(a’cemîne). (26/199) Fe karaehu aleyhim mâ kânû bihî mu’minîn(mu’minîne). (26/200) Kezâlike seleknâhu fî kulûbil mucrimîn(mucrimîne). (26/201) Lâ yu’minûne bihî hattâ yeravul azâbel elîm(elîme). (26/202) Fe ye’tîyehum bagteten ve hum lâ yeş’urûn(yeş’urûne). (26/203) Fe yekûlû hel nahnu munzarûn(munzarûne). (26/204) E fe bi azâbinâ yesta’cilûn(yesta’cilûne). (26/205) E fe raeyte in metta’nâhum sinîn(sinîne). (26/206) Summe câehum mâ kânû yûadûn(yûadûne). (26/207) Mâ agnâ anhum mâ kânû yumetteûn(yumetteûne). (26/208) Ve mâ ehleknâ min karyetin illâ lehâ munzirûn(munzirûne). (26/209) Zikrâ, ve mâ kunnâ zâlimîn(zâlimîne). (26/210) Ve mâ tenezzelet bihiş şeyâtîn(şeyâtînu). (26/211) Ve mâ yenbagî lehum ve mâ yestetîûn(yestetîûne). (26/212) İnnehum anis sem’i le ma’zûlûn(ma’zûlûne). (26/213) Fe lâ ted’u meallahi ilâhen âhara fe tekûne minel muazzebîn(muazzebîne). (26/214) Ve enzir aşîratekel akrabîn(akrebîne). (26/215) Vahfıd cenâhake li menittebeake minel mu’minîn(mu’minîne). (26/216) Fe in asavke fe kul innî berîun mimmâ ta’melûn(ta’melûne). (26/217) Ve tevekkel alâl azîzir rahîm(rahîmi). (26/218) Ellezî yerâke hîne tekûm(tekûmu). (26/219) Ve tekallubeke fîs sâcidîn(sâcidîne). (26/220) İnnehu huves semîul alîm(alîmu). (26/221) Hel unebbiukum alâ men tenezzeluş şeyâtîn(şeyâtînu). (26/222) Tenezzelu alâ kulli effâkin esîm(esîmin). (26/223) Yulkûnes sem’a ve ekseruhum kâzibûn(kâzibûne). (26/224) Veş şuarâu yettebiuhumul gâvûn(gâvûne). (26/225) E lem tera ennehum fî kulli vâdin yehîmûn(yehîmûne). (26/226) Ve ennehum yekûlûne mâ lâ yef’alûn(yef’alûne). (26/227) İllâllezîne âmenû ve amilûs sâlihâti ve zekerûllâhe kesîran ventesarû min ba’di mâ zulimû, ve se ya’lemullezîne zalemû eyye munkalebin yenkalibûn(yenkalibûne).

Şuara Suresinin Arapça Yazılışı

Şuara suresinin arapça yazılışı aşağıdaki gibidir;

طسم ﴿١﴾ تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ الْمُبِينِ ﴿٢﴾ لَعَلَّكَ بَاخِعٌ نَّفْسَكَ أَلَّا يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ ﴿٣﴾ إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ ﴿٤﴾ وَمَا يَأْتِيهِم مِّن ذِكْرٍ مِّنَ الرَّحْمَنِ مُحْدَثٍ إِلَّا كَانُوا عَنْهُ مُعْرِضِينَ ﴿٥﴾ فَقَدْ كَذَّبُوا فَسَيَأْتِيهِمْ أَنبَاء مَا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُون ﴿٦﴾ أَوَلَمْ يَرَوْا إِلَى الْأَرْضِ كَمْ أَنبَتْنَا فِيهَا مِن كُلِّ زَوْجٍ كَرِيمٍ ﴿٧﴾ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿٨﴾ وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿٩﴾ وَإِذْ نَادَى رَبُّكَ مُوسَى أَنِ ائْتِ الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ ﴿١٠﴾ قَوْمَ فِرْعَوْنَ أَلَا يَتَّقُونَ ﴿١١﴾ قَالَ رَبِّ إِنِّي أَخَافُ أَن يُكَذِّبُونِ ﴿١٢﴾ وَيَضِيقُ صَدْرِي وَلَا يَنطَلِقُ لِسَانِي فَأَرْسِلْ إِلَى هَارُونَ ﴿١٣﴾ وَلَهُمْ عَلَيَّ ذَنبٌ فَأَخَافُ أَن يَقْتُلُونِ ﴿١٤﴾ قَالَ كَلَّا فَاذْهَبَا بِآيَاتِنَا إِنَّا مَعَكُم مُّسْتَمِعُونَ ﴿١٥﴾ فَأْتِيَا فِرْعَوْنَ فَقُولَا إِنَّا رَسُولُ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿١٦﴾ أَنْ أَرْسِلْ مَعَنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿١٧﴾ قَالَ أَلَمْ نُرَبِّكَ فِينَا وَلِيدًا وَلَبِثْتَ فِينَا مِنْ عُمُرِكَ سِنِينَ ﴿١٨﴾ وَفَعَلْتَ فَعْلَتَكَ الَّتِي فَعَلْتَ وَأَنتَ مِنَ الْكَافِرِينَ ﴿١٩﴾ قَالَ فَعَلْتُهَا إِذًا وَأَنَا مِنَ الضَّالِّينَ ﴿٢٠﴾ فَفَرَرْتُ مِنكُمْ لَمَّا خِفْتُكُمْ فَوَهَبَ لِي رَبِّي حُكْمًا وَجَعَلَنِي مِنَ الْمُرْسَلِينَ ﴿٢١﴾ وَتِلْكَ نِعْمَةٌ تَمُنُّهَا عَلَيَّ أَنْ عَبَّدتَّ بَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿٢٢﴾ قَالَ فِرْعَوْنُ وَمَا رَبُّ الْعَالَمِينَ ﴿٢٣﴾ قَالَ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا إن كُنتُم مُّوقِنِينَ ﴿٢٤﴾ قَالَ لِمَنْ حَوْلَهُ أَلَا تَسْتَمِعُونَ ﴿٢٥﴾ قَالَ رَبُّكُمْ وَرَبُّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ ﴿٢٦﴾ قَالَ إِنَّ رَسُولَكُمُ الَّذِي أُرْسِلَ إِلَيْكُمْ لَمَجْنُونٌ ﴿٢٧﴾ قَالَ رَبُّ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَمَا بَيْنَهُمَا إِن كُنتُمْ تَعْقِلُونَ ﴿٢٨﴾ قَالَ لَئِنِ اتَّخَذْتَ إِلَهًا غَيْرِي لَأَجْعَلَنَّكَ مِنَ الْمَسْجُونِينَ ﴿٢٩﴾ قَالَ أَوَلَوْ جِئْتُكَ بِشَيْءٍ مُّبِينٍ ﴿٣٠﴾ قَالَ فَأْتِ بِهِ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ﴿٣١﴾ فَأَلْقَى عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ ثُعْبَانٌ مُّبِينٌ ﴿٣٢﴾ وَنَزَعَ يَدَهُ فَإِذَا هِيَ بَيْضَاء لِلنَّاظِرِينَ ﴿٣٣﴾ قَالَ لِلْمَلَإِ حَوْلَهُ إِنَّ هَذَا لَسَاحِرٌ عَلِيمٌ ﴿٣٤﴾ يُرِيدُ أَن يُخْرِجَكُم مِّنْ أَرْضِكُم بِسِحْرِهِ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ ﴿٣٥﴾ قَالُوا أَرْجِهِ وَأَخَاهُ وَابْعَثْ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ ﴿٣٦﴾ يَأْتُوكَ بِكُلِّ سَحَّارٍ عَلِيمٍ ﴿٣٧﴾ فَجُمِعَ السَّحَرَةُ لِمِيقَاتِ يَوْمٍ مَّعْلُومٍ ﴿٣٨﴾ وَقِيلَ لِلنَّاسِ هَلْ أَنتُم مُّجْتَمِعُونَ ﴿٣٩﴾ لَعَلَّنَا نَتَّبِعُ السَّحَرَةَ إِن كَانُوا هُمُ الْغَالِبِينَ ﴿٤٠﴾ فَلَمَّا جَاء السَّحَرَةُ قَالُوا لِفِرْعَوْنَ أَئِنَّ لَنَا لَأَجْرًا إِن كُنَّا نَحْنُ الْغَالِبِينَ ﴿٤١﴾ قَالَ نَعَمْ وَإِنَّكُمْ إِذًا لَّمِنَ الْمُقَرَّبِينَ ﴿٤٢﴾ قَالَ لَهُم مُّوسَى أَلْقُوا مَا أَنتُم مُّلْقُونَ ﴿٤٣﴾ فَأَلْقَوْا حِبَالَهُمْ وَعِصِيَّهُمْ وَقَالُوا بِعِزَّةِ فِرْعَوْنَ إِنَّا لَنَحْنُ الْغَالِبُونَ ﴿٤٤﴾ فَأَلْقَى مُوسَى عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ تَلْقَفُ مَا يَأْفِكُونَ ﴿٤٥﴾ فَأُلْقِيَ السَّحَرَةُ سَاجِدِينَ ﴿٤٦﴾ قَالُوا آمَنَّا بِرَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿٤٧﴾ رَبِّ مُوسَى وَهَارُونَ ﴿٤٨﴾ قَالَ آمَنتُمْ لَهُ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَكُمْ إِنَّهُ لَكَبِيرُكُمُ الَّذِي عَلَّمَكُمُ السِّحْرَ فَلَسَوْفَ تَعْلَمُونَ لَأُقَطِّعَنَّ أَيْدِيَكُمْ وَأَرْجُلَكُم مِّنْ خِلَافٍ وَلَأُصَلِّبَنَّكُمْ أَجْمَعِينَ ﴿٤٩﴾ قَالُوا لَا ضَيْرَ إِنَّا إِلَى رَبِّنَا مُنقَلِبُونَ ﴿٥٠﴾ إِنَّا نَطْمَعُ أَن يَغْفِرَ لَنَا رَبُّنَا خَطَايَانَا أَن كُنَّا أَوَّلَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿٥١﴾ وَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِي إِنَّكُم مُّتَّبَعُونَ ﴿٥٢﴾ فَأَرْسَلَ فِرْعَوْنُ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ ﴿٥٣﴾ إِنَّ هَؤُلَاء لَشِرْذِمَةٌ قَلِيلُونَ ﴿٥٤﴾ وَإِنَّهُمْ لَنَا لَغَائِظُونَ ﴿٥٥﴾ وَإِنَّا لَجَمِيعٌ حَاذِرُونَ ﴿٥٦﴾ فَأَخْرَجْنَاهُم مِّن جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿٥٧﴾ وَكُنُوزٍ وَمَقَامٍ كَرِيمٍ ﴿٥٨﴾ كَذَلِكَ وَأَوْرَثْنَاهَا بَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿٥٩﴾ فَأَتْبَعُوهُم مُّشْرِقِينَ ﴿٦٠﴾ فَلَمَّا تَرَاءى الْجَمْعَانِ قَالَ أَصْحَابُ مُوسَى إِنَّا لَمُدْرَكُونَ ﴿٦١﴾ قَالَ كَلَّا إِنَّ مَعِيَ رَبِّي سَيَهْدِينِ ﴿٦٢﴾ فَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنِ اضْرِب بِّعَصَاكَ الْبَحْرَ فَانفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرْقٍ كَالطَّوْدِ الْعَظِيمِ ﴿٦٣﴾ وَأَزْلَفْنَا ثَمَّ الْآخَرِينَ ﴿٦٤﴾ وَأَنجَيْنَا مُوسَى وَمَن مَّعَهُ أَجْمَعِينَ ﴿٦٥﴾ ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِينَ ﴿٦٦﴾ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿٦٧﴾ وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿٦٨﴾ وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ إِبْرَاهِيمَ ﴿٦٩﴾ إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوْمِهِ مَا تَعْبُدُونَ ﴿٧٠﴾ قَالُوا نَعْبُدُ أَصْنَامًا فَنَظَلُّ لَهَا عَاكِفِينَ ﴿٧١﴾ قَالَ هَلْ يَسْمَعُونَكُمْ إِذْ تَدْعُونَ ﴿٧٢﴾ أَوْ يَنفَعُونَكُمْ أَوْ يَضُرُّونَ ﴿٧٣﴾ قَالُوا بَلْ وَجَدْنَا آبَاءنَا كَذَلِكَ يَفْعَلُونَ ﴿٧٤﴾ قَالَ أَفَرَأَيْتُم مَّا كُنتُمْ تَعْبُدُونَ ﴿٧٥﴾ أَنتُمْ وَآبَاؤُكُمُ الْأَقْدَمُونَ ﴿٧٦﴾ فَإِنَّهُمْ عَدُوٌّ لِّي إِلَّا رَبَّ الْعَالَمِينَ ﴿٧٧﴾ الَّذِي خَلَقَنِي فَهُوَ يَهْدِينِ ﴿٧٨﴾ وَالَّذِي هُوَ يُطْعِمُنِي وَيَسْقِينِ ﴿٧٩﴾ وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ ﴿٨٠﴾ وَالَّذِي يُمِيتُنِي ثُمَّ يُحْيِينِ ﴿٨١﴾ وَالَّذِي أَطْمَعُ أَن يَغْفِرَ لِي خَطِيئَتِي يَوْمَ الدِّينِ ﴿٨٢﴾ رَبِّ هَبْ لِي حُكْمًا وَأَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ ﴿٨٣﴾ وَاجْعَل لِّي لِسَانَ صِدْقٍ فِي الْآخِرِينَ ﴿٨٤﴾ وَاجْعَلْنِي مِن وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّعِيمِ ﴿٨٥﴾ وَاغْفِرْ لِأَبِي إِنَّهُ كَانَ مِنَ الضَّالِّينَ ﴿٨٦﴾ وَلَا تُخْزِنِي يَوْمَ يُبْعَثُونَ ﴿٨٧﴾ يَوْمَ لَا يَنفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ ﴿٨٨﴾ إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ ﴿٨٩﴾ وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ ﴿٩٠﴾ وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِلْغَاوِينَ ﴿٩١﴾ وَقِيلَ لَهُمْ أَيْنَ مَا كُنتُمْ تَعْبُدُونَ ﴿٩٢﴾ مِن دُونِ اللَّهِ هَلْ يَنصُرُونَكُمْ أَوْ يَنتَصِرُونَ ﴿٩٣﴾ فَكُبْكِبُوا فِيهَا هُمْ وَالْغَاوُونَ ﴿٩٤﴾ وَجُنُودُ إِبْلِيسَ أَجْمَعُونَ ﴿٩٥﴾ قَالُوا وَهُمْ فِيهَا يَخْتَصِمُونَ ﴿٩٦﴾ تَاللَّهِ إِن كُنَّا لَفِي ضَلَالٍ مُّبِينٍ ﴿٩٧﴾ إِذْ نُسَوِّيكُم بِرَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿٩٨﴾ وَمَا أَضَلَّنَا إِلَّا الْمُجْرِمُونَ ﴿٩٩﴾ فَمَا لَنَا مِن شَافِعِينَ ﴿١٠٠﴾ وَلَا صَدِيقٍ حَمِيمٍ ﴿١٠١﴾ فَلَوْ أَنَّ لَنَا كَرَّةً فَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿١٠٢﴾ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿١٠٣﴾ وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿١٠٤﴾ كَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍ الْمُرْسَلِينَ ﴿١٠٥﴾ إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ نُوحٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿١٠٦﴾ إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿١٠٧﴾ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿١٠٨﴾ وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿١٠٩﴾ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿١١٠﴾ قَالُوا أَنُؤْمِنُ لَكَ وَاتَّبَعَكَ الْأَرْذَلُونَ ﴿١١١﴾ قَالَ وَمَا عِلْمِي بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿١١٢﴾ إِنْ حِسَابُهُمْ إِلَّا عَلَى رَبِّي لَوْ تَشْعُرُونَ ﴿١١٣﴾ وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الْمُؤْمِنِينَ ﴿١١٤﴾ إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ مُّبِينٌ ﴿١١٥﴾ قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ يَا نُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِينَ ﴿١١٦﴾ قَالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِي كَذَّبُونِ ﴿١١٧﴾ فَافْتَحْ بَيْنِي وَبَيْنَهُمْ فَتْحًا وَنَجِّنِي وَمَن مَّعِي مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿١١٨﴾ فَأَنجَيْنَاهُ وَمَن مَّعَهُ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ ﴿١١٩﴾ ثُمَّ أَغْرَقْنَا بَعْدُ الْبَاقِينَ ﴿١٢٠﴾ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿١٢١﴾ وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿١٢٢﴾ كَذَّبَتْ عَادٌ الْمُرْسَلِينَ ﴿١٢٣﴾ إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ هُودٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿١٢٤﴾ إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿١٢٥﴾ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿١٢٦﴾ وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿١٢٧﴾ أَتَبْنُونَ بِكُلِّ رِيعٍ آيَةً تَعْبَثُونَ ﴿١٢٨﴾ وَتَتَّخِذُونَ مَصَانِعَ لَعَلَّكُمْ تَخْلُدُونَ ﴿١٢٩﴾ وَإِذَا بَطَشْتُم بَطَشْتُمْ جَبَّارِينَ ﴿١٣٠﴾ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿١٣١﴾ وَاتَّقُوا الَّذِي أَمَدَّكُم بِمَا تَعْلَمُونَ ﴿١٣٢﴾ أَمَدَّكُم بِأَنْعَامٍ وَبَنِينَ ﴿١٣٣﴾ وَجَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿١٣٤﴾ إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿١٣٥﴾ قَالُوا سَوَاء عَلَيْنَا أَوَعَظْتَ أَمْ لَمْ تَكُن مِّنَ الْوَاعِظِينَ ﴿١٣٦﴾ إِنْ هَذَا إِلَّا خُلُقُ الْأَوَّلِينَ ﴿١٣٧﴾ وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ ﴿١٣٨﴾ فَكَذَّبُوهُ فَأَهْلَكْنَاهُمْ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿١٣٩﴾ وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿١٤٠﴾ كَذَّبَتْ ثَمُودُ الْمُرْسَلِينَ ﴿١٤١﴾ إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ صَالِحٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿١٤٢﴾ إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿١٤٣﴾ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿١٤٤﴾ وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿١٤٥﴾ أَتُتْرَكُونَ فِي مَا هَاهُنَا آمِنِينَ ﴿١٤٦﴾ فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿١٤٧﴾ وَزُرُوعٍ وَنَخْلٍ طَلْعُهَا هَضِيمٌ ﴿١٤٨﴾ وَتَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا فَارِهِينَ ﴿١٤٩﴾ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿١٥٠﴾ وَلَا تُطِيعُوا أَمْرَ الْمُسْرِفِينَ ﴿١٥١﴾ الَّذِينَ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ وَلَا يُصْلِحُونَ ﴿١٥٢﴾ قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ ﴿١٥٣﴾ مَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا فَأْتِ بِآيَةٍ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ﴿١٥٤﴾ قَالَ هَذِهِ نَاقَةٌ لَّهَا شِرْبٌ وَلَكُمْ شِرْبُ يَوْمٍ مَّعْلُومٍ ﴿١٥٥﴾ وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابُ يَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿١٥٦﴾ فَعَقَرُوهَا فَأَصْبَحُوا نَادِمِينَ ﴿١٥٧﴾ فَأَخَذَهُمُ الْعَذَابُ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿١٥٨﴾ وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿١٥٩﴾ كَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ الْمُرْسَلِينَ ﴿١٦٠﴾ إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ لُوطٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿١٦١﴾ إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿١٦٢﴾ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿١٦٣﴾ وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿١٦٤﴾ أَتَأْتُونَ الذُّكْرَانَ مِنَ الْعَالَمِينَ ﴿١٦٥﴾ وَتَذَرُونَ مَا خَلَقَ لَكُمْ رَبُّكُمْ مِنْ أَزْوَاجِكُم بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ عَادُونَ ﴿١٦٦﴾ قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ يَا لُوطُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمُخْرَجِينَ ﴿١٦٧﴾ قَالَ إِنِّي لِعَمَلِكُم مِّنَ الْقَالِينَ ﴿١٦٨﴾ رَبِّ نَجِّنِي وَأَهْلِي مِمَّا يَعْمَلُونَ ﴿١٦٩﴾ فَنَجَّيْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِينَ ﴿١٧٠﴾ إِلَّا عَجُوزًا فِي الْغَابِرِينَ ﴿١٧١﴾ ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِينَ ﴿١٧٢﴾ وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهِم مَّطَرًا فَسَاء مَطَرُ الْمُنذَرِينَ ﴿١٧٣﴾ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿١٧٤﴾ وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿١٧٥﴾ كَذَّبَ أَصْحَابُ الْأَيْكَةِ الْمُرْسَلِينَ ﴿١٧٦﴾ إِذْ قَالَ لَهُمْ شُعَيْبٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿١٧٧﴾ إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿١٧٨﴾ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿١٧٩﴾ وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿١٨٠﴾ أَوْفُوا الْكَيْلَ وَلَا تَكُونُوا مِنَ الْمُخْسِرِينَ ﴿١٨١﴾ وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِيمِ ﴿١٨٢﴾ وَلَا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْيَاءهُمْ وَلَا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ ﴿١٨٣﴾ وَاتَّقُوا الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِينَ ﴿١٨٤﴾ قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ ﴿١٨٥﴾ وَمَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا وَإِن نَّظُنُّكَ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ ﴿١٨٦﴾ فَأَسْقِطْ عَلَيْنَا كِسَفًا مِّنَ السَّمَاء إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ﴿١٨٧﴾ قَالَ رَبِّي أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ ﴿١٨٨﴾ فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿١٨٩﴾ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿١٩٠﴾ وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿١٩١﴾ وَإِنَّهُ لَتَنزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿١٩٢﴾ نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ ﴿١٩٣﴾ عَلَى قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنذِرِينَ ﴿١٩٤﴾ بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُّبِينٍ ﴿١٩٥﴾ وَإِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ ﴿١٩٦﴾ أَوَلَمْ يَكُن لَّهُمْ آيَةً أَن يَعْلَمَهُ عُلَمَاء بَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿١٩٧﴾ وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَى بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ ﴿١٩٨﴾ فَقَرَأَهُ عَلَيْهِم مَّا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ ﴿١٩٩﴾ كَذَلِكَ سَلَكْنَاهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ ﴿٢٠٠﴾ لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّى يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ ﴿٢٠١﴾ فَيَأْتِيَهُم بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ ﴿٢٠٢﴾ فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنظَرُونَ ﴿٢٠٣﴾ أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ ﴿٢٠٤﴾ أَفَرَأَيْتَ إِن مَّتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ ﴿٢٠٥﴾ ثُمَّ جَاءهُم مَّا كَانُوا يُوعَدُونَ ﴿٢٠٦﴾ مَا أَغْنَى عَنْهُم مَّا كَانُوا يُمَتَّعُونَ ﴿٢٠٧﴾ وَمَا أَهْلَكْنَا مِن قَرْيَةٍ إِلَّا لَهَا مُنذِرُونَ ﴿٢٠٨﴾ ذِكْرَى وَمَا كُنَّا ظَالِمِينَ ﴿٢٠٩﴾ وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّيَاطِينُ ﴿٢١٠﴾ وَمَا يَنبَغِي لَهُمْ وَمَا يَسْتَطِيعُونَ ﴿٢١١﴾ إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ ﴿٢١٢﴾ فَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ فَتَكُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِينَ ﴿٢١٣﴾ وَأَنذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ ﴿٢١٤﴾ وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿٢١٥﴾ فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِّمَّا تَعْمَلُونَ ﴿٢١٦﴾ وَتَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ ﴿٢١٧﴾ الَّذِي يَرَاكَ حِينَ تَقُومُ ﴿٢١٨﴾ وَتَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِدِينَ ﴿٢١٩﴾ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ﴿٢٢٠﴾ هَلْ أُنَبِّئُكُمْ عَلَى مَن تَنَزَّلُ الشَّيَاطِينُ ﴿٢٢١﴾ تَنَزَّلُ عَلَى كُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ ﴿٢٢٢﴾ يُلْقُونَ السَّمْعَ وَأَكْثَرُهُمْ كَاذِبُونَ ﴿٢٢٣﴾ وَالشُّعَرَاء يَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ ﴿٢٢٤﴾ أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِي كُلِّ وَادٍ يَهِيمُونَ ﴿٢٢٥﴾ وَأَنَّهُمْ يَقُولُونَ مَا لَا يَفْعَلُونَ ﴿٢٢٦﴾ إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيرًا وَانتَصَرُوا مِن بَعْدِ مَا ظُلِمُوا وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنقَلَبٍ يَنقَلِبُونَ ﴿٢٢٧﴾

Şuara Suresinin Fazileti Anlamı

Şuara suresinin fazileti aşağıdaki gibidir;

1 – Tâ, Sîn, Mîm.

2 – Bunlar sana apaçık kitabın âyetleridir.

3 – (Resulüm!) Onlar iman etmiyorlar diye adeta kendine kıyacaksın!

4 – Biz dilersek onların üzerlerine gökten bir âyet (mucize) indiririz de, ona boyunları eğilekalır.

5 – Bununla beraber kendilerine O Rahmân’dan yeni bir öğüt gelmeyedursun, ille ondan yüz çevirirler.

6 – Üstelik (ona) “yalandır” dediler; fakat onlara alay edip durdukları şeyin haberleri yakında gelecektir.

7 – Yeryüzüne bir bakmadılar mı? Biz orada her güzel çiftten nice bitkiler yetiştirmişiz.

8 – Şüphesiz ki bunda mutlak bir âyet (nişane) vardır; ama onların çoğu iman etmezler.

9 – Ve şüphe yok ki Rabbin, galip ve engin merhamet sahibidir.

10 – Bir vakit de Rabbin, Musa’ya nida edip “Git o zalim kavme” dedi.

11 – “Firavun kavmine, hâlâ sakınmayacaklar mı?”

12 – (Musa) şöyle seslendi: “Ya Rab! Doğrusu ben korkarım ki beni yalancı sayarlar.”

13 – “Ve göğsüm daralır, dilim dönmez, onun için Harun’a da elçilik ver.”

14 – “Hem onların bana isnad ettikleri bir suç var. Ondan dolayı korkarım ki, hemen beni öldürürler.”

15 – (Allah): “Hayır hayır” buyurdu, “haydi ikiniz âyetlerimizle (mucizelerimizle) gidin. Şüphesiz ki, biz sizinle beraberiz. (Onları) işitiyoruz.”

16 – “Haydin Firavun’a gidin de deyin ki: İnan biz, âlemlerin Rabbinin elçisiyiz.

17 – İsrail oğullarını bizimle beraber gönder.”

18 – “Â, dedi, biz seni çocukken himayemize alıp büyütmedik mi? Hayatının bir çok yıllarını aramızda geçirmedin mi?”

19 – “Sonunda o yaptığın (kötü) işi de yaptın. Sen nankörün birisin!”

20 – Musa, “Ben, dedi, o işi o anda yaptım ki şaşkınlardandım.”

21 – “Sizden korkunca da hemen aranızdan kaçtım. Sonra Rabbim bana hikmet bahşetti ve beni peygamberlerden kıldı.”

22 – “O başıma kaktığın nimet de (aslında) İsrail oğullarını kendine köle edinmiş olmandır. ”

23 – Firavun şöyle dedi: “Âlemlerin Rabbi dediğin nedir ki?”

24 – Musa cevap olarak: “Eğer işin gerçeğini düşünüp anlayan kişiler olsanız (itiraf edersiniz ki) O, göklerin, yerin ve ikisi arasında bulunan her şeyin Rabbi’dir.”

25 – (Firavun) etrafında bulunanlara: “İşitmiyor musunuz?” dedi.

26 – Musa dedi ki: “O sizin de Rabbiniz, daha önce ki atalarınızın da Rabbidir.”

27 – (Firavun): “Size gönderilen bu elçiniz mutlaka delidir” dedi.

28 – Musa devamla şöyle söyledi: “Şayet aklınızı kullansanız (anlarsınız ki), O, doğunun, batının ve ikisinin arasında bulunanların Rabbidir.”

29 – Firavun: “Benden başkasını ilâh tutarsan, andolsun ki seni zindana kapatılmışlardan ederim” dedi.

30 – Musa sordu: “Sana apaçık bir şey getirmiş olsam da mı?”

31 – Firavun: “Haydi getir onu bakayım, doğrulardan isen” dedi.

32 – Bunun üzerine Musa asâsını bırakıverdi; apaçık bir ejderha oluverdi.

33 – Elini de (koynundan) çekti çıkardı; bakanlara bembeyaz (görünen, nur saçan bir şey) oluverdi.

34 – Firavun çevresinde bulunan ileri gelenlere: “Bu dedi, herhalde çok bilgili bir sihirbaz!”

35 – “Sizi sihriyle yurdunuzdan çıkarmak istiyor. Şimdi ne buyurursunuz?”

36 – Dediler ki: “Bunu ve kardeşini eğle, şehirlere de toplayıcılar gönder.”

37 – “Bütün bilgiç sihirbazları sana getirsinler.”

38 – Böylece, sihirbazlar belli bir günün tayin edilen vaktinde bir araya getirildi.

39 – Halka, “Siz de toplanıyor musunuz? (Haydi çabuk olun)” denildi.

40 – “Üstün gelirlerse herhalde sihirbazlara uyarız” dediler.

41 – Sihirbazlar geldiklerinde Firavun’a “Şayet biz üstün gelirsek, muhakkak bize bir ücret vardır, değil mi?” dediler.

42 – Firavun cevaben: “Evet, o takdirde hiç şüphe etmeyin, gözde kimselerden olacaksınız” dedi.

43 – Musa onlara “Atın, ne atacaksanız” dedi.

44 – Bunun üzerine iplerini ve değneklerini attılar ve “Firavun’un kudreti hakkı için şüphesiz elbette bizler galip geleceğiz” dediler.

45 – Ardından Musa asâsını attı; bir de ne görsünler, onların uydurduklarını yutuyor!

46 – Sihirbazlar derhal secdeye kapandılar.

47 – “İman ettik, dediler, Âlemlerin Rabbine ”

48 – “Musa ve Harun’un Rabbine!”

49 – Firavun (kızgınlık içinde) dedi ki: “Ben size izin vermeden O’na iman ettiniz ha! Anlaşıldı ki o size sihri öğreten büyüğünüzmüş! Ama şimdi bileceksiniz: Andolsun, ellerinizi ve ayaklarınızı çaprazlama ke stireceğim, hepinizi çarmıha gerdireceğim!”

50 – “Zararı yok dediler nasıl olsa biz Rabbimize döneceğiz.”

51 – “Herhalde biz müminlerin evveli olduğumuzdan dolayı, Rabbimizin bize mağfiret buyuracağını ümit ederiz”

52 – Biz, Musa’ya: “Kullarımı geceleyin yola çıkar, çünkü takip edileceksiniz” diye vahyettik.

53 – Firavun da şehirlere (asker) toplayıcılar gönderdi:

54 – “Esasen bunlar, sayıları azar azar, bölük pörçük bir cemaattır.”

55 – “(Böyle iken) hakkımızda çok gayz (öfke) besliyorlar. ”

56 – “Biz ise, elbette uyanık (ve tekvücut) bir cemaatız.” (diyor ve dedirtiyordu.)

57 – Ama (sonunda) biz, onları (Firavun ve kavmini) bahçelerden, pınarlardan,

58 – Hazinelerden ve şerefli makamlardan çıkardık.

59 – Ve onlara İsrail oğullarını mirasçı yaptık.

60 – Derken (Firavun ve adamları) güneş doğmuştu ki, onların ardına düştüler.

61 – İki topluluk birbirini görünce, Musa’nın adamları “Eyvah, yakalandık! dediler.

62 – Musa: “Hayır, aslâ! dedi, Rabbim şüphesiz benimledir, bana yolunu gösterecektir.”

63 – Bunun üzerine Musa’ya “Vur asân ile denize” diye vahyettik; vurunca bir infilak etti, her bölük koca bir dağ gibi oluverdi,

64 – Ötekilerini de buraya yanaştırıvermiştik.

65 – Musa ve beraberindekilerin hepsini kurtardık,

66 – Sonra da ötekileri suda boğduk.

67 – Şüphesiz bunda bir âyet (ibret) vardır; ama çokları iman etmiş değillerdir.

68 – Ve şüphesiz, işte o Rabbin, mutlak galip ve engin merhamet sahibidir.

69 – (Resulüm!) onlara İbrahim’in kıssasını da naklet.

70 – Hani o, babasına ve kavmine, “Neye tapıyorsunuz?” demişti.

71 – “Birtakım putlara taparız da onlar sayesinde toplanırız” dediler.

72 – İbrahim “Peki, dedi, yalvardığınızda onlar sizi işitiyorlar mı?”

73 – “Veya size fayda veya zararları olur mu?”

74 – “Yok, dediler, ama biz babalarımızı böyle yapar bulduk.”

75-76 – İbrahim dedi ki: “İyi ama, ister sizin, ister önceki atalarınızın olsun, neye taptığınızı (biraz olsun) düşündünüz mü?”

77 – “Hep onlar benim düşmanımdır; ancak âlemlerin Rabbi (benim dostumdur)”

78 – “O ki, beni yaratan ve bana doğru yolu gösterendir,”

79 – “Beni yediren, içirendir,”

80 – “Hastalandığım zaman bana O, şifâ verir.”

81 – “O ki, benim canımı alacak, sonra diriltecektir. ”

82 – “Ve hesap günü, hatamı bağışlayacağını umduğumdur.”

83 – “Ya Rab! Bana hikmet (hüküm) ver ve beni iyiler (zümresin)e kat.”

84 – “Sonra gelecekler içinde beni doğrulukla anılanlardan eyle!”

85 – “Ve beni naîm (nimeti bol) cennetin varislerinden eyle!”

86 – “Babamı da bağışla, çünkü o yanlış gidenlerdendir. ”

87 – “(İnsanların) diriltilecekleri gün, beni mahcub etme.”

88 – “O gün ki ne mal fayda verir ne oğullar!”

89 – “Ancak Allah’a temiz bir kalple gelenler o günde (kurtuluşa erer).”

90 – (O gün) Cennet müttakilere yaklaştırılmıştır.

91 – Azgınlar için de cehennem hortlatılmıştır.

92-93 – Onlara, “Allah’ı bırakıp da taptıklarınız, hani nerede? Size yardım edebiliyorlar mı veya kendilerini kurtarabiliyorlar mı?” denilir.

94 – Ve arkasından hep onlar (putlar ve azgınlar) o cehennemin içine fırlatılmaktadırlar.

95-96 – Ve bütün o İblis orduları onun içinde birbirleriyle çekişirlerken dediler ki:

97 – “Vallahi biz, gerçekten apaçık bir sapıklık içindeymişiz.”

98 – “Çünkü biz sizi, âlemlerin Rabbi ile bir seviyede tutuyorduk.”

99 – “Ve bizi hep o günahkarlar saptırdı.”

100 – “Bak bizim için ne şefaatçiler var,”

101 – Ne de yakın bir dost.”

102 – “Ah keşke (dünyaya) bir kere daha dönebilsek de, müminlerden olabilseydik.”

103 – Şüphesiz bunda bir âyet (alınacak bir ders) vardır; oysa çokları iman etmiş değillerdir.

104 – Ve şüphesiz Rabbin, işte O, mutlak galip ve engin merhamet sahibidir.

105 – Nuh kavmi de peygamberleri yalancılıkla itham etti.

106 – Hani kardeşleri Nuh onlara şöyle demişti: “Siz Allah’tan korkmaz mısınız?”

107 – “Haberiniz olsun ki ben, size gönderilmiş güvenilir bir Peygamberim.

108 – “Gelin artık, Allah’tan korkun ve bana itaat edin.”

109 – “Buna karşılık ben sizden hiçbir ücret istemiyorum. Benim mükafaatımı verecek olan ancak, âlemlerin Rabbidir.”

110 – “Gelin, artık, Allah’tan korkun ve bana itaat edin.”

111 – “Â, dediler, senin ardına hep düşük kimseler düşmüşken, biz sana hiç inanır mıyız?”

112 – Nuh dedi ki: “Onların yaptıkları hakkında bir bilgim yoktur.”

113 – “Onların hesabı ancak Rabbime aittir. Düşünsenize!”

114 – “Hem ben iman edenleri kovmaya memur değilim.”

115 – “Ben ancak apaçık bir uyarıcıyım.”

116 – Dediler ki: “Ey Nuh! Eğer vazgeçmezsen, iyi bil ki, taşa tutulanlardan olacaksın!”

117 – Nuh: “Rabbim! dedi, kavmim beni yalancılıkla itham etti.”

118 – “Artık benimle onların arasında sen hükmünü ver. Beni ve beraberimdeki müminleri kurtar.”

119 – Bunun üzerine biz de onu ve beraberindekileri, o dolu gemide taşıyarak kurtardık.

120 – Sonra da arkasında kalanları suda boğduk.

121 – Şüphesiz bunda mutlak bir âyet (alınacak ders) vardır; ama çokları iman etmiş değillerdir.

122 – Ve şüphesiz Rabbin, işte O, mutlak galip ve engin merhamet sahibidir.

123 – Âd (kavmi) de peygamberleri yalancılıkla itham etti.

124 – Hani kardeşleri Hûd onlara şöyle demişti: “Siz Allah’tan korkmaz mısınız?”

125 – “Haberiniz olsun ki ben, size gönderilmiş, güvenilir bir Peygamberim.”

126 – “Gelin artık Allah’tan korkun ve bana itaat edin.”

127 – “Buna karşılık ben sizden hiçbir ücret istemiyorum. Benim mükafatımı verecek olan ancak âlemlerin Rabbidir. ”

128 – “Siz her tepeye bir alâmet bina edip eğlenir durur musunuz?”

129 – “Temelli kalacağınızı umarak sağlam yapılar mı edinirsiniz?”

130 – “Hem tuttuğunuz zaman merhametsiz zorbalar gibi tutuyorsunuz.”

131 – “Artık Allah’tan korkun ve bana itaat edin.”

132 – “O Allah’tan korkun ki, size o bildiğiniz şeyleri vermekte,”

133 – “Davarlar, oğullar,”

134 – “Cennet gibi bağlar, bahçeler, pınarlar ihsan etmektedir.”

135 – “Cidden ben sizin hakkınızda büyük bir günün azabından korkuyorum.”

136 – “Dediler ki: “Sen ha vaaz etmişsin, ha vaaz edenlerden olmamışsın, bizce birdir.”

137 – “Bu sırf eskilerin âdetidir.”

138 – “Biz azaba uğratılacak da değiliz.”

139 – Böylece onu yalancı saydılar; biz de kendilerini helak ettik. Şüphesiz bunda mutlak bir âyet (alınacak bir ders) vardır, ama çokları iman etmiş değillerdir.

140 – Ve şüphesiz Rabbin, işte O, mutlak galip ve engin merhamet sahibidir.

141 – Semûd (kavmi) de peygamberleri yalancılıkla itham etti.

142 – Hani kardeşleri Salih onlara şöyle demişti: “Siz Allah’tan korkmaz mısınız?”

143 – “Haberiniz olsun ki ben size gönderilmiş güvenilir bir peygamberim.”

144 – “Gelin artık, Allah’tan korkun ve bana itaat edin.”

145 – “Buna karşılık ben sizden hiçbir ücret istemiyorum. Benim mükafatımı verecek olan ancak âlemlerin Rabbidir.”

146 – “Siz burada güven içinde bırakılacak mısınız?”

147 – “Bahçelerin, pınarların içinde,”

148 – “Ekinlerin, salkımları sarkmış hurmalar arasında,”

149 – Ki bir de dağlardan keyifli keyifli kâşâneler oyuyorsunuz.”

150 – “Gelin! Allah’tan korkun da bana itaat edin.”

151-152 – “Yeryüzünde bozgunculuk yapıp dirlik düzenlik vermeyen bozguncuların emrine uymayın.”

153 – “Sen dediler, olsa olsa iyice büyülenmiş birisin!”

154 – “Sen de ancak bizim gibi bir beşersin. Eğer doğru söyleyenlerden isen, haydi bize bir âyet (mucize) getir.”

155 – Salih “İşte (mucize) bu dişi devedir; su içme hakkı (bir gün) onundur, belli bir günün içme hakkı da sizin” dedi.

156 – “Sakın ona bir kötülükle ilişmeyin, yoksa sizi büyük bir günün azabı yakalayıverir.”

157 – Derken onu kestiler; fakat pişman da oldular.

158 – Çünkü kendilerini azap yakalayıverdi. Şüphesiz bunda bir âyet (alınacak bir ders) vardır, ama çokları iman etmiş değillerdir.

159 – Ve şüphesiz Rabbin, işte O mutlak galip ve engin merhamet sahibidir.

160 – Lût (kavmi) de peygamberleri yalancılıkla itham etti.

161 – Hani kardeşleri Lût onlara şöyle demişti: “Siz Allah’tan kormaz mısınız?”

162 – “Haberiniz olsun ki, ben size gönderilmiş güvenilir bir peygamberim.”

163 – “Gelin artık, Allah’tan korkun ve bana itaat edin.”

164 – “Buna karşılık ben sizden bir ücret istemiyorum. Benim mükafatımı verecek olan ancak âlemlerin Rabbidir.”

165 – “İnsanlar içinden erkeklere mi gidiyorsunuz?”

166 – “Bırakıyorsunuz da sizler için yarattığı eşleri! Doğrusu siz insanlıktan çıkmış bir kavimsiniz!”

167 – Onlar şöyle dediler: “Ey Lût! (Bu davadan) vazgeçmezsen, iyi bilki, sürülenlerden olacaksın.”

168 – Lût “Doğrusu ben, dedi, sizin bu işinize buğzedenlerdenim.”

169 – “Yâ Rabbi! Beni ve ailemi onların yapageldiklerin(in vebalin)den kurtar.”

170 – Biz de onu ve ailesinin tamamını kurtardık,

171 – Ancak (geride) bir yaşlı kadın kaldı.

172 – Sonra geridekilerin hepsini helak ettik.

173 – Ve üzerlerine öyle bir yağmur yağdırdık ki, (uyarılanların) o yağmuru ne kötü bir yağmurdu!

174 – Şüphesiz bunda bir âyet (alınacak bir ders) vardır. Ama çokları iman etmiş değillerdir.

175 – Ve şüphesiz Rabbin, işte O mutlak galip ve engin merhamet sahibidir.

176 – Eyke halkı da peygamberleri yalancılıkla itham etti.

177 – Hani Şuayb onlara şöyle demişti: “Siz Allah’tan korkmaz mısınız?”

178 – “Haberiniz olsun ki ben size gönderilmiş güvenilir bir peygamberim.”

179 – “Gelin, Allah’tan korkun ve bana itaat edin.”

180 – “Buna karşılık ben sizden bir ücret istemiyorum. Benim mükafatımı verecek olan yalnız âlemlerin Rabbidir.”

181 – “Ölçeği tam ölçün de hak yiyenlerden olmayın.”

182 – “Ve doğru terazi ile tartın.”

183 – “Halkın eşyalarını değerinden düşürmeyin. Yeryüzünde bozgunculuk yaparak karışıklık çıkarmayın.”

184 – “O sizi ve sizden önceki nesilleri yaratan Allah’tan korkun.”

185 – Onlar şöyle dediler: “Sen, olsa olsa iyice büyülenmiş birisin.”

186 – “Sen de bizim gibi bir beşerden başka nesin? Bil ki, biz seni ancak yalancılardan biri sayıyoruz.”

187 – “Şayet doğru sözlülerden isen, üstümüze gökten bir parça düşürüver.”

188 – Şuayb, “Rabbim, yaptıklarınızı en iyi bilendir” dedi.

189 – Hülasa, onu yalancı saydılar da kendilerini o gölge gününün azabı yakalayıverdi. O cidden büyük bir günün azabı idi!

190 – Şüphesiz bunda bir âyet (alınacak bir ders) vardır. Ama çokları iman etmiş değillerdir.

191 – Ve şüphesiz Rabbin, işte O, mutlak galip ve engin merhamet sahibidir.

192 – Ve muhakkak ki bu (Kur’ân) âlemlerin Rabbinin indirmesidir.

193 – (Resulüm!) Onu Rûhu’l-emin (Cebrail) indirdi;

194 – Uyarıcılardan olasın diye senin kalbin üzerine;

195 – Açık parlak bir Arapça lisan ile.

196 – O, şüphesiz daha öncekilerin kitaplarında da vardı.

197 – İsrailoğulları bilginlerinin onu bilmesi, onlar için bir âyet (delil) değil midir?

198-199 – Biz onu Arapça bilmeyenlerden birine indirseydik de, bunu o okusaydı, yine de ona iman etmezlerdi.

200-201 – Böylece onu günahkarların kalplerine soktuk. (okuyup anladılar, ama yine de) acıklı azabı görünceye kadar ona iman etmezler.

202 – İşte bu (azab) onlara, kendileri farkında olmadan, ansızın geliverecektir.

203 – O zaman “Bize (iman etmemiz için) mühlet verilir mi acaba?…diyeceklerdir.

204 – (Oysa dünyada iken) Onlar bizim azabımızı çarçabuk istiyorlardı.

205 – Gördün ya artık onlara senelerce zevk ettirsek,

206 – Sonra kendilerine vaad edilen (azab) gelip çatarsa,

207 – O yaşadıkları zevkin kendilerine hiçbir faydası olmayacaktır.

208 – Bununla birlikte, biz hangi memleketi helak ettikse muhakkak onu uyarıcı (peygamberleri) olmuştur.

209 – (Onlar) ihtar edilmiştir ve biz zulmetmiş değiliz.

210 – Onu (Kur’ân’ı) şeytanlar indirmedi.

211 – Bu onlara hem yaraşmaz hem güçleri yetmez.

212 – Şüphesiz onlar vahyi işitmekten uzak tutulmuşlardır.

213 – O halde sakın Allah ile beraber başka tanrıya kulluk edip yalvarma, yoksa azaba uğratılanlardan olursun.

214 – (Önce) en yakın hısımlarını uyar.

215 – Ve sana uyan müminlere kanadını indir.

216 – Şayet sana karşı gelirlerse, de ki: “Ben sizin yaptıklarınızdan muhakkak uzağım.”

217 – Sen O, mutlak galip ve engin merhamet sahibine güvenip dayan.

218 – O ki, (gece namaza) kalktığın zaman seni görüyor.

219 – Ve secde edenler arasında dolaşmanı da (görüyor.)

220 – Çünkü her şeyi işiten, her şeyi bilen O’dur.

221 – Şeytanların kime ineceğini size haber vereyim mi?

222 – Onlar, günaha, iftiraya düşkün olan herkesin üzerine inerler.

223 – Onlar, (şeytanlara) kulak verirler ve onların çoğu yalancıdır.

224 – Şairler(e gelince), onlara da sapıklar uyar.

225-226 – Onların her vadide şaşkın şaşkın dolaştıklarını ve gerçekte yapmadıkları şeyleri söylediklerini görmedin mi?

227 – Ancak iman edip iyi ameller işleyenler, Allah’ı çok çok ananlar ve haksızlığa uğratıldıklarında kendilerini savunanlar müstesna; haksızlık edenler, hangi dönüşe (hangi akibete) döndürüleceklerini yakında bileceklerdir.

Şuara Suresini Dinle

Vellezî Huve Yut Imunî Ve Yeskîni (Şuara 79. Ayet) Fazileti

Ayette geçen “O, beni yedirip içiren Rabbimdir.” ifadesi, Hz. İbrahim’in Rabbimin beni yarattığı, bana rızık verdiği ve tüm ihtiyaçlarımı karşıladığı anlamına gelir.

Bu ayet, insanlara Allah’ın varlık ve kudretini hatırlatırken aynı zamanda insanların O’na olan şükran duygularını artırmalarını da teşvik eder. Her şeyin Allah’ın kontrolünde olduğu ve O’nun lütfu ile beslenip içildiğimizi hatırlamak önemlidir. Ayrıca bu ayet, Allah’ın yaratıcı ve rızık verici gücünü vurgulayarak insanları batıl inançlardan uzaklaştırmayı hedeflemektedir. Özellikle Ramazan ayında ve diğer aylarda sık sık okunmasının bolluk ve bereket getireceğine dair tavsiyelerde İslam alimlerince kabul görmüştür.